Nie żebym nie miał co robić, ale tu trzymajcie króciutki rozdział. Chciałem was jeszcze potrzymać w niepewności, więc zmieniłem go jednak. W następnym będzie więcej akcji.

Rozdział Drugi: Strażnik

    Ocknął się nie pamiętając co się wydarzyło. Widział znajomy drewniany sufit i poznał gdzie jest. Leżał w tartaku, bolała go głowa. Wstał i rozejrzał się. Zobaczył, że na ziemi leży w nieładzie sporo drewna. Taczka była do połowy załadowana, a ze szczytu stosu najwyraźniej brakowało sporo kawałków. Spojrzał na ziemię "Widocznie musiały na mnie spaść, gdy ładowałem taczkę. Ah... Moja głowa" pomyślał i zaczął podnosić drewno z ziemi i kłaść do taczki. Gdy zapełnił ją, zabrał sprzęt i wyszedł na zewnątrz. Dalej było jasno, zimno i dalej była mgła. Eryk ruszył w stronę domu. Szedł próbując przypomnieć sobie co dokładnie działo się przed tym jak się ocknął, ale nie pamiętał nic co zdarzyło się po wejściu do tartaku. Utkwiło mu w pamięci jedynie słowo"Uparty". Szedł tak zamyślony, aż nagle zorientował się, że jest już na miejscu. Zatrzymał taczkę koło domu i wszedł do środka.
- Wróciłem - powiedział głośno. Nie usłyszał odpowiedzi. Szedł w stronę kuchni, ale zobaczył zasłonięte okna i zawrócił udając się schodami na górę. Teraz oboje drzwi były zamknięte "Dziwne... Matka chyba śpi, a ja dałbym głowę, że drzwi zostawiłem otwarte jak zawsze." Otworzył drzwi do swojego pokoju i zawołał - Mamo?
Po czym w mgnieniu oka jakiś człowiek złapał go, przyparł do ściany i przycisnął nóż do gardła.
- Stój! Nie! - krzyknął chłopak
- Do cholery nie jesteś jednym z nich! - odkrzyknął nieznajomy
- Nie jestem! Nie, to nie ja! Puść mnie!
- Spokojnie, na Leratha, bo ich tu ściągniesz - powiedział mężczyzna chowając nóż i puszczając chłopaka. - A teraz powiedz mi coś ty za jeden?
- To mój dom, gdzie jest moja matka!
- Ciszej, bo cię usłyszą.
- O kim ty mówisz? - zapytał Eryk zniżając ton
- Najpierw powiedz mi kim jesteś. Wern, strażnik miejski - przedstawił się nieznajomy podając rękę chłopakowi
- Jestem Eryk, pracuję w tartaku, a to jest mój dom - powiedział stanowczo i nie podał ręki.
- Niech Ci będzie Eryku. Nie wiem skąd się urwałeś, ale widocznie musisz kochać ten swój tartak skoro spędziłeś tam całą noc.
- Całą noc? - zdziwił się Eryk
- Dobrze się czujesz młody?
- Tak, po prostu kawałek drewno spadł mi na głowę i obudziłem się niedawno.
- Oho - powiedział mężczyzna z posępną miną. Był obrany w mundur strażnika miejskiego, nie miał nakrycia głowy, włosy jego były jasne i ścięte krótko. Miał koło czterdziestki, nie był wysoki, twarz jego była ponura, widocznie sporo przeszedł. Po krótkim namyśle powiedział. - Słuchaj w wiosce nie jest teraz bezpiecznie, zaryzykuje stwierdzenie, że w okolicy nigdzie nie jest bezpiecznie.
- Bandyci?
- Gorzej...
- Wschód zaatakował?
- Nie dzieciaku, zamknij się i słuchaj. To - wstrzymał na chwilę głos nasłuchując, po chwili dodał - Słyszałeś? Na dworze. Któryś z nich się tu przypałętał.
- Nic nie słyszałem. Powiedz w końcu o kogo ci chodzi.
- Nie teraz. Wszystko wyjaśnię ci po drodze, tutaj nie jest bezpiecznie. Bądź cicho i chodź za mną - stwierdził Wern po czym ostrożnie wyszedł z pokoju i zszedł na dół po schodach. Eryk posłusznie poszedł za nim. Gdy był już na dole, zobaczył jak Wern ukradkiem wygląda przez okno.
- A niech to. Musiał nas usłyszeć, jest na zewnątrz. - powiedział ze zdenerwowaniem w głosie - Cóż, przynajmniej oszczędzi mu co nieco słów wyjaśnień.
- Kto to?
- Podejdź chłopcze. Zobaczysz o co to całe zamieszanie.
Eryk powoli zbliżał się do okna. Nie był do końca pewien co zobaczy na zewnątrz, ale bał się. Nie okazywał tego na zewnątrz, lecz w głębi duszy czuł wielki strach. Był już tuż obok Werna, wyjrzał przez okno i...

Wiesz, że przerywanie w takich momentach powinno być surowo karane, prawda?
Czyta się bardzo lekko, historia zapowiada się ciekawie. W sumie po tych kawałkach informacji świat też,ale to na razie same domysły, mam nadzieję, że to do nadrobienia w następnych rozdziałach czy innych opowieściach. Tylko króciutkie te rozdziały dajesz, ledwo się zdążyłam rozczytać a tu już koniec

Obiecany dłuższy rozdział. Właściwie, to przez te ponad miesiąc nic nie robiłem, nie miałem weny. Połowa rozdziału powstała zaraz po napisaniu drugiego, a połowa wczoraj. Dzisiaj także nic nie robiłem, bo stwierdziłem, że dawno nie było dnia w którym tylko słuchałem muzyki, więc dziś był taki dzień. Poza tym muszę się w końcu wziąć za dalsze tworzenie mojego świata.

Rozdział Trzeci: Przyjaciel?

Na zewnątrz był człowiek, ubrany jak zwykły mieszkaniec wioski. Stał tyłem do domu wypatrując czegoś we mgle. Eryk wciąż nie wiedział o co chodzi przybyszowi.
- Co w tym groźnego - zapytał chłopak dosyć głośno
- Ciszej na bogów. Mów szeptem. - powiedział Wern wyglądając za okno. - No tak... Teraz się odwrócił tyłem, lecz nie daj się zwieść. Jeżeli byłby zwykłym mieszkańcem wioski już by się gdzieś ukrył.
- O co ci chodzi?
- To trup.
- Jak to?
- Nie wiem jak to się dzieje, ale to przyszło z północy. Umarli chodzą i są głodni, bardzo głodni. Atakują żywych i pożerają ich mięso. Zmarli w ten sposób następnie też zaczynają chodzić i robi się ich coraz więcej.
- Oszalałeś, nie masz przypadkiem gorączki?
- Nie jestem szalony. Widziałem to na własne oczy. Co się niby stało, że wokół jest tak cicho. Zaraz będzie południe, a nie słychać żadnych sąsiadów. - tłumaczył Wern wciąż patrząc przez okno - Spójrz teraz. - Eryk wyjrzał przez okno. Jego oczom ukazał się znów niby zwykły człowiek, lecz po przyglądnięciu się dokładniej, mężczyzna ten był całkiem siny na twarzy, jego obranie było zakrwawione i poszarpane.
- Gdzie jest moja matka? - powiedział zaszokowany Eryk - Widziałeś ją? Gdzie poszła?
- Nie wiem nie widziałem jej. Uciekałem przed umarlakami, po drodze do wioski spotkałem jakąś kobietę. Nie udało mi się jej przekonać by zawróciła. Przybyłem z północy wczoraj rano. Rozmawiałem z mieszkańcami, ale nikt mi nie wierzył. - opowiadał cicho by nie zwrócić uwagi.
- Jak wyglądała to kobieta.
- Spokojnie to nie mogła być twoja matka, była zbyt młoda. - powiedział siadając na łóżku.
- Jak wyglądała!
- Nietutejsza. Była niska, miała ciemniejszą cerę i czarne włosy.
- Niech to szlag.
- Znasz ją?
- Znam ją, to żona mojego przyjaciela.
- Jeśli mieszkał w tym mieście to wątpię, żeby mógł kiedykolwiek cieszyć się z jej powrotu. - powiedział Wern, a po chwili dodał - Chociaż to zawsze mięso.
- Co masz na myśli?
- Jeszcze to do ciebie nie dotarło? - podniósł głos nieco poirytowany - Wszyscy ludzie z wioski zostali pożarci i się przemienili. Teraz są nieżywi, ale chodzą i szukają jedzenia. Próbowałem ich wcześniej przekonać, ale...
- Wszyscy?
- Tego nie jestem pewien, ale nie sądzę żeby ktoś przeżył. - odpowiedział Wern i spojrzał w oczy zaszokowanego Eryka - Nie mieli broni, a umarłych da się zabić tylko w jeden sposób. Trzeba uderzyć w głowę.
- Derek... to mój przyjaciel. Niedawno wybudował dom, solidny dom, jeżeli gdzieś się schronili, to właśnie tam.
- Czekaj, moment. Chyba nie będziesz teraz zgrywał bohatera?
- Ty masz miecz...
- A ty co najwyżej toporek.
- Ja też mam miecz. Odsuń się - powiedział Eryk po czym wyjął spod dywanu przedmiot zawinięty w lniany materiał. Odwinął go i ich oczom ukazał się jednoręczny, stalowy miecz. Z lekkimi śladami użycia. - Należał do mojego ojca. Teraz możemy iść?
- Umiesz walczyć? Rąbanie drewna toporkiem nic nie znaczy...
- Umiem. Ojciec walczył nim wiele razy. Nauczył mnie.
- Walka z ojcem to jedno, a potyczka z żywymi trupami to inna sprawa. Nie masz do tego ani siły, ani odwagi.
- Nie jestem tchórzem. Jeśli nie pójdziesz tam ze mną, to idę sam.
- Uparty... Eh niech Ci będzie. Możemy tam iść, ale masz się mnie słuchać, we wszystkim. Inaczej zostawię cię tam samego. - powiedział stanowczo Wern patrząc chłopakowi prosto w oczy - Będziemy się skradać. Jeżeli coś pójdzie nie tak, nie możesz mieć skrupułów. To nie są już twoi przyjaciele, nie możesz się zawahać. Celuj w głowę i uderzaj mocno. Zrozumiałeś?
- Tak
- Zobaczymy...
- Mogę zapytać o jeszcze jedną rzecz?
- Pytaj.
- Czego szukałeś u mnie w domu?
- Broni, myślałem że to może być chatka myśliwska, ale nie traćmy już czasu, jeżeli twoi sąsiedzi jeszcze żyją to mogą nas potrzebować.
Podeszli do drzwi i delikatnie je otworzyli.

    Na zewnątrz panowała taka sama atmosfera jak wcześniej. Wiatr prawie nie wiał, gęsta mgła rozpościerała się ograniczając widok, a ciemne chmury zwiastowały deszcz, który jednak nie chciał spaść na ziemię - pogoda jak co roku. Obydwoje ubrani w ciepłe skórzane ubrania, wyszli cicho bacząc na każdy swój krok. Umarlak nie spostrzegł ich jeszcze, stał na środku drogi odwrócony tyłem do domu, z lekko pochyloną głową. Powoli zmierzali w jego kierunku. Cisza spowodowana brakiem wiatru, była wręcz nie do zniesienia. Nagle dobiegł ich głośny szmer, a następnie trochę ciższy, który powtarzał się systematycznie i wyraźnie by wydawany przez stojącego trupa, po czym postać ta odwróciła się i spostrzegła ich. Obaj zamarli w bezruchu, a umarlak zaczął iść w ich stronę.
- Ty stój tu, a ja z nim skończę - szepnął Wern.
Po czym wstał, wyjął miecz z pochwy i ruszył w kierunku zombie. Trup przyśpieszył jak gdyby w szale zaczął biec w ich stronę z wyciągniętymi rękoma. Strażnik wziął duży zamach, a następnie jednym, silnym cięciem wbił ostrze w czaszkę umarlaka, który błyskawicznie padł na ziemię i przestał się ruszać.
- No to by było na tyle - powiedział Wern odwracając wzrok z powrotem na chłopaka - Już nie wstanie, a teraz prowadź do tego domu. - patrzał na chłopaka, który był w lekkim szoku - Nie mamy czasu ruchy. Jest ich więcej, a niedługo zaczną pewnie kombinować, musimy znaleźć twojego przyjaciela.
- Tak masz racje - powiedział Eryk uspokajając się trochę - W drogę.
    Ruszyli dalej drogą w stronę wioski, zostawiając za sobą dom i trupa. Powoli z mgły zaczęły wyłaniać się domy. Znaleźli się już w wiosce. Nie była ona dużo, znalezienie 1 domu to nieduży wysiłek, ale wszędzie mogły czaić się żywe trupy.
- Zaczekaj - zaczął Wern - Nie możemy iść środkiem drogi, to by było prawie jak zaproszenie ich na ucztę.
- To niby co mamy zrobić - zapytał zdenerwowany chłopak
- Nie gorączkuj się tak. W którą stronę jest ten dom?
- Tam - odpowiedział Eryk pokazując na lewo.
- Dobrze, więc będziemy się poruszać między domami. Prowadź ale ostrożnie.
Szli dalej przemykając od domku do domku, tak cicho jak tylko umieli. Obaj już z wyciągniętymi mieczami. Chłopak na chwilę stanął, spojrzał na Werna i otworzył usta ale nic nie powiedział. Jakby próbował sobie coś przypomnieć. Nagła myśl, albo wspomnienie, ale obaj milczeli  poszli dalej. Po chwili Eryk znów się zatrzymał trzymając się blisko ściany jednego z domów.
- To ten po drugiej stronie drogi - powiedział
- Szeroka droga, ale jak na razie dobrze idzie, nigdzie nie spotkaliśmy żadnych truposzy. Musimy szybko przejść przez nią. Stąd nic nie widać. Dziwne mgła chyba jeszcze bardziej gęstnieje.
- To prawda, widać coraz mniej, to normalne, że jest mgła, ale jeszcze nigdy taka.
- Teraz to nie ważne szybko i cicho na drugą stronę, nie widać żadnych martwych, to czas na działanie biegniemy!
Wern poderwał się i tak cicho i jednocześnie szybko jak umiał przebiegł na drugą stronę, a za nim Eryk. Podeszli do drzwi, jednak te były zabarykadowane.
- Może tak krzyknąć do nich? - zapytał chłopak
- Oszalałeś? Co jeżeli ich tam nie ma? Mielibyśmy na głowie całą masę zombie, a to nie ułatwiłoby niczego.
- To co teraz?
- Nie wiem, to był twój plan dostać się tutaj - odpowiedział Wern nieco podirytowany.
- Mam pomysł! - powiedział Eryk. - Z tyłu, na tarasie jest drabina, możemy ją wziąć i użyć by dostać się na balkon. Nie mieli powodu by barykadować balkon więc może nam się udać.
- Tak, to jest myśl. Dobrze młody. Idziemy, dalej!
Ruszyli szybko na tyły domu, który jak na wiejskie klimaty był duży, a nawet bardzo duży. Szli ostrożnie, by nie wpakować się w kłopoty. Doszli na balkon
- Ja podstawię drabinę, a ty patrz czy nic nie idzie - powiedział Wern
Eryk skinął głową, a strażnik wziął drobinę i podstawił pod balkon.
- Idzie dobrze. Wchodź pierwszy, ciebie znają.
- Wchodzę!
Eryk powoli wchodził po szczebelkach drabiny, a Wern go asekurował. Chłopak był już wysoko i dosięgał podłogi balkony, gdy nagle coś skrzypnęło i drabina się złamała, a on sam spadł z hukiem na dół i stracił przytomność.

Ostatnio edytowany przez blazenek (2013-07-27 00:18:29)

Niezbyt mnie interesuje babska poezja romantyczna ale plus za wysiłek.

To nie czytaj, albo napisz konstruktywną krytykę. UPOMNIENIE nr 2 - LS

Wracając po dłuższym okresie nieaktywności w tym dziale, znów wracam Jednak na razie nie po to by publikować dzieła, ale by coś wyjaśnić.

Chciałbym zamknąć ten temat, przenieść go do archiwum, lub coś w tym stylu. Od razu podkreślam, że nie skończyłem z pisaniem. Pochyliłem się jednak nieco nad tym, co napisałem i robię pewną reedycję tych opowiadań. Sporo rzeczy zamierzam zmienić, również kluczowe kwestie, więc chciałbym, by ten temat został usunięty w cień, a ja w najbliższym czasie, tak jak właśnie w tym momencie, będę pracował by przywrócić te opowiadania w nowej, lepszej wersji, a także w nieco innej formie prezentacji.

Dzięki każdemu kto przeczytał i zapraszam w przyszłości do przeczytania poprawionej wersji